پایگاه آموزشی و اطلاع رسانی مهندسی پزشکی

آشنایی با الکترومیوگرافی (Electromyography)

الکترومیوگرافی (EMG) تکنیکی برای ارزیابی و ضبط خصوصیات فیزیولوژیک عضلات در هنگام استراحت و همچنین در حال انقباض است. EMG با استفاده از ابزاری به نام الکترومیوگراف به ضبط تصویری به نام الکترومیوگرام می پردازد. یک الکترومیوگراف پتانسیل های الکتریکی تولید شده به توسط سلول های عضلانی در حال انقباض و نیز استراحت را مشخص می کند.

خصوصیات الکتریکی:

منبع الکتریکی ، پتانسیل غشایی عضله است که ولتاژ آن در حدود 70mV  می باشد. پتانسیل های اندازه گیری شده ی حاصل که ناشی از روش بکاربرده شده می باشند ، بازه ای در حدود کمتر از 50uV و 20mV تا 30  دارند. نرخ تکرار نوعی تحریک واحد عضله  20-7  هرتز است که مقدار دقیق آن بستگی به انداره ی عضله (عضلات چشم در برابر عضلات نشیمن گاه) ، آسیب های جراحتی پیشین و ... دارد. در آسیب به واحدهای محرک می توان بازه ای بین  450mV تا 780  را انتظار داشت.

رویه:

برای اجرای EMG میان عضله ای یک الکترود سوزنی از طریق پوست داخل بافت عضلانی جاداده می شود. یک درمانگر تعلیم دیده (معمولا یک درمانگر طبیعی یا متخصص اعصاب یا فیزیوتراپ) فعالیت الکتریکی را هنگام وارد شدن الکترود به بدن به دقت مشاهده می کند. فعالیت هنگام جادادن الکترود حاوی اطلاعات ارزشمندی درباره ی چگونگی عضله و عصب متصل به آن است. عضلات با شرایط عادی وقتی در حالت استراحت هستند ، اگر الکترود سوزنی به آن ها وارد شود ، صداهای الکتریکی مشخص و عادی تولید می کنند. سپس فعالیت الکتریکی وقتی عضله در حالت استراحت است مورد مطالعه قرار می گیرد.
فعالیت غیرعادی خود به خودی ممکن است نشان دهنده ی آسیب های عصبی و یا عضلانی باشد. اگر چنین حالتی پیش بیاید از بیمار خواسته می شود که عضله را به آرامی منقبض کند. شکل ، اندازه و فرکانس پتانسیل های حاصل از واحد محرک مورد قضاوت قرار می گیرد. سپس الکترود چند میلیمتر در عضله فروتر می رود و فعالیت دوباره مورد ارزیابی قرار می گیرد و این کار تا زمانی ادامه می یابد که پاسخ های حداقل 10 تا 20 واحد جمع آوری شود. اثر هر الکترود تنها تصویری بسیار موضعی از فعالیت کل عضله به دست می دهد و از آن جا که عضلات اسکلتی در ساختار درونی متفاوت اند ، الکترودها باید در محل های متفاوتی قرار گیرند تا اطلاعاتی که به دست می آید درست و دقیق باشد.
اما EMG میان عضله ای ممکن است روشی بسیار تهاجمی و دردناک و در برخی موارد بسیار اختصاصی به نظر بیاید.
در برابر فعالیت تعداد کمی از فیبریل ها که به توسط الکترود سوزنی مورد مشاهده قرار می گیرد ، می توان از یک الکترود سطحی برای نمایش یک تصویر کلی از فعالیت عضله بهره برد. این تکنیک در برخی شرایط مورد استفاده قرار می گیرد ؛ مثلا در کلینیک فیزیوتراپی ، فعالیت عضله توسط EMG سطحی به نمایش در می آید و بیماران با استفاده از یک محرک سمعی یا بصری متوجه می شوند که چه زمانی عضله را به فعالیت واداشته اند (فیدبک زیستی).

یک واحد محرک عبارت است از یک نورون محرک و تمام فیبرهای عضلانی که با آن ها اتصال دارد. وقتی یک واحد محرک ناگهان تحریک می شود ، پتانسیل عمل نورون محرک به عضله  منتقل می شود. جایی که عصب به عضله متصل می شود ، اتصال عصبی-عضلانی یا صفحه انتهایی محرک نامیده می شود. وقتی پتانسیل عمل از این سو به آن سوی اتصال عصبی-عضلانی فرستاده شد ، یک پتانسیل عمل در تمام فیبرهای عضلانی متصل به آن واحد محرک مشخص ایجاد می شود. مجموع تمام این فعالیت الکتریکی تحت عنوان "پتانسیل عمل واحد محرک" (MUAP) نامیده می شود. این فعالیت الکتروفیزیولوژیک که از واحدهای محرک متعددی به دست می آید ، نوعا در طی یک EMG مورد ارزیابی قرار می گیرد. ساختار واحد محرک ، نوع فیبرهای عضلانی واحد محرک ، نوع متابولیکی فیبرهای عضلانی و بسیاری عوامل دیگر بر شکل پتانسیل های واحد محرک در میوگرام اثر می گذارد.

"تست هدایت عصبی" نیز معمولا هم زمان با EMG برای تشخیص بیماری های عصبی انجام می شود.

کلمات کلیدی: biomedical engineering ، مهندسی پزشکی ، آشنایی با مهندسی پزشکی ، معرفی مهندسی پزشکی ، مهندسی پزشکی گرایش بالینی ، مهندسی پزشکی گرایش بیومکانیک ، مهندسی پزشکی گرایش بیوالکتریک ، مهندسی پزشکی گرایش بیومتریال (بیومواد) ، مهندسی پزشکی ایران ، مهندسی پزشکی دانشگاه پیام نور ، پایگاه آموزشی و اطلاع رسانی مهندسی پزشکی ، اخبار و تازه های مهندسی پزشکی ، مقالات مهندسی پزشکی ، آموزش مهندسی پزشکی ، دانلود کتاب های مهندسی پزشکی ، دانلود جزوه های مهندسی پزشکی ، دانلود نمونه سوالات امتحانی مهندسی پزشکی ، Electromyography ، آشنایی با Electromyography ، الکترومیوگرافی ، آشنایی با الکترومیوگرافی